ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΗΚΑΡΗΣ... αφιέρωμα

Ο Γιώργος Δεληκάρης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1951. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην ομάδα του Αργοναύτη, η οποία τότε αγωνιζόταν στη Β΄ Εθνική. Το 1969 πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό με πριμ 150.000 δρχ., ενώ ο σύλλογός του έλαβε 1.050.000 δρχ.

Ήταν μέλος της μεγάλης ομάδας του θρύλου, που δημιούργησε ο πρόεδρος Νίκος Γουλανδρής, με την οποία κατέκτησε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα: 1972-73,1973-74 και 1974-75 και τρία Κύπελλα Ελλάδος: 1971, 1973, 1975.

Στον Παναθηναϊκό 

Το 1977-78 ήρθε σε προστριβή με το σύλλογο και με αφορμή τη δυσαρέσκειά του για το περιβραχιόνιο του αρχηγού, το οποίο δόθηκε στον Αϊδινίου, τέθηκε σε καραντίνα και από τις 8 Ιανουαρίου ως το τέλος του πρωταθλήματος δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου. 

Το καλοκαίρι του 1978 βλέποντας πως δεν έχει μέλλον στον Ολυμπιακό αποφάσισε να μετακινηθεί από το λιμάνι στον μεγάλο αντίπαλο Παναθηναϊκό, απόφαση για την οποία αργότερα δήλωσε μετανοιωμένος.

Έπαιξε ως το 1982, οπότε αποφάσισε να σταματήσει την καριέρα του σε ηλικία μόλις 31 ετών. Σημαντική στιγμή του με τον ΠΑΟ ο νικηφόρος με 4-2 αγώνας εναντίον της Γιουβέντους στο γήπεδο της Λεωφόρου για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, στον οποίο είχε καταπληκτική απόδοση και σκόραρε.

Στην Εθνική ομάδα

Στην Εθνική ομάδα έπαιξε επί μία δεκαετία και ήταν βασικός επί έξι χρόνια περίπου. Έκανε το ντεμπούτο του στις 21 Απριλίου 1971 στο Στάδιο Γουέμπλεϊ σε αγώνα των προκριματικών του Κυπέλλου Εθνών εναντίον της Αγγλίας, όταν αντικατέστησε το Γιώργο Δέδε στο 88΄ (σκορ 0-3).

Υπήρξε μέλος της ομάδας που διεκδίκησε μέχρι τέλους από την τότε παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία την πρόκριση στο Κύπελλο Εθνών του 1974-76. Έχει μείνει στην ιστορία το εκπληκτικό γκολ που πέτυχε στις 20 Νοεμβρίου 1974 στο Στάδιο Καραϊσκάκη, όταν έπειτα από κόρνερ του Μίμη Δομάζου πετάχτηκε στη μικρή περιοχή με εναέρια προβολή σε στυλ καράτε και έστειλε την μπάλα στο γάμα του εμβρόντητου Ζεπ Μάγερ. Ήταν το πρώτο από τα επτά γκολ που σκόραρε με την Εθνική ομάδα. Σκόραρε και στον επαναληπτικό στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, ισοφαρίζοντας με 1-1 στο 79΄.

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1977 σε φιλικό αγώνα κατά της Ρουμανίας στο Βουκουρέστι (σκορ 1-6) αγωνίστηκε για πρώτη φορά ως αρχηγός της Εθνικής ομάδας. Ήταν το πρώτο ματς της Εθνικήςμε προπονητή τον Αλκέτα Παναγούλια. Το αξίωμα του αρχηγού θα διατηρήσει και στα επόμενα τρία ματς της σεζόν. Όμως, ο παραγκωνισμός του από τον Ολυμπιακό και η μεταγραφική του περιπέτεια στον Παναθηναϊκό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του στην Εθνική από τον Ιανουάριο ως το Σεπτέμβριο του 1978. Επανέρχεται στον αγώνα για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών 1978-80 κατά της ΕΣΣΔ στις 20/9/78 και είναι βασικό μέλος της ομάδας που θα πετύχει την πρόκριση στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών στην Ιταλία το 1980. Μάλιστα πετυχαίνει δύο γκολ στο 8-1 επί της Φινλανδίας (11/10/1978).

Ως αρχηγός επανέρχεται στις 15/11/78 σε αγώνα για το Βαλκανικό Κύπελλο στα Σκόπια με τη Γιουγκοσλαβία (σκορ 1-4). Στις 14/2/79 πετυχαίνει το 5ο του γκολ με την εθνική σε φιλικό κατά τουΙσραήλ. Ενώ είναι αρχηγός ξανά στις 12/9/1979 στην ιστορική νίκη με 1-0 επί της ΕΣΣΔ στο Γήπεδο της Λεωφόρου, που δίνει την πρόκριση στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών. Όμως, στη συνέχεια της σεζον 1979-80 χάνει τη θέση του στην Εθνική Ομάδα, λόγω τραυματισμών, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να πάρει μέρος στην τελική φάση τον Ιούνιο του 1980.

Επανέρχεται ως αρχηγός στις 15 Οκτωβρίου 1980, στην ιστορική νίκη με 1-0 επί της Δανίας στην Κοπεγχάγη για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Θα πετύχει το 6ο του γκολ με πέναλτι επί της Αυστραλίας, στο αποχαιρτιστήριο ματς προς τιμήν του Δομάζου (σκορ 3-3) και θα αγωνιστεί ως αρχηγός για τελευταία φορά με την Ιταλία στις 6/12/80. Θα παίξει για τελευταία φορά στην εθνική ομάδα στις 14 Οκτωβρίου 1981 επί της Δανίας στη Θεσσαλονίκη για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου (ήττα 2-3), αγώνα στον οποίο θα αντικατασταθεί στο 23΄ λόγω τραυματισμού.